ΓΡΑΝΙΤΣΕΪΚΑ: Μετά την απελευθέρωση από τη μακριά και βαθιά νύχτα της σκλαβιάς των τετρακοσίων και πλέον χρόνων, ο πληθυσμός της Νυμφασίας (Γρανίτσα τότε), παρουσίασε κατά την απογραφή του 1833 και εν συνεχεία του 1851 ένα ψηλό δείκτη κατοίκων περί τα εξακόσια είκοσι ένα (621) άτομα μέσα σ’ αυτό τον άγονο και στενό χώρο.
Κατόπιν αυτού δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα για τη διατροφή αυτού του πληθυσμού, και έτσι αναζήτησαν πολλοί απ’ αυτούς τόπους παραγωγικότερους για τη δημιουργία μιας καλύτερης ζωής.
Οι πρόγονοι Νυμφάσιοι (Γρανιτσιώτες) είχαν διαλέξει μια απόμερη τοποθεσία εις την οποίαν η μεγάλη και οργιώδη βλάστηση παρείχε τελεία απόκρυψη. Λεγόταν η περιοχή αυτή του «Βιλαέτη» γιατί πραγματικά επρόκειτο για μια άγρια μεγάλη έκταση που ήταν κτήμα ενός οπλαρχηγού κατά την επανάσταση του 21 με αυτό το επώνυμο.
Εκεί κατασκεύαζαν πρόχειρα παραπήγματα (καλύβες) και σιγά σιγά προέβαιναν σε εκχερσώσεις τις οποίες δενδροφύτευαν με διάφορα οπωροφόρα δένδρα, σταφίδες και αμπέλια. Για να πραγματοποιηθεί η μόνιμη εγκατάσταση αυτών έκαναν αγώνες μέχρι θανάτου με τους γύρω εντοπίτες, οι οποίοι με επί κεφαλής τον Αλέξανδρο Βιλαέτη και τον Παπά-Μπιληλή κατέστρεφαν τις καλύβες τους και τις λίγες καλλιέργειες ιδίως την περίοδο της απουσίας τους. Παρά ταύτα κατόρθωσαν και έστησαν εκεί μια λαμπρή αποικία που ονομάστηκε «ΓΡΑΝΙΤΣΕΙΚΑ” σε υψόμετρο 300 μ. από τη θάλασσα και Β.Δ. του Πύργου σε απόσταση 7 χλμ.
Η αποικία αυτή της Νυμφασίας έχει σήμερα περί τις 70 οικογένειες.
ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ (Γκιούσι): Το χωριό Παναγίτσα (Γκιούσι) είναι η δεύτερη αποικία της Νυμφασίας. πρόκειται για το αρχαίο όνομα «Ρεύνος> που αναφέρει ο ακριβής Παυσανίας στα «Αρκαδικά του», κατά την επίσκεψή του το 176 μΧ.
Η Παναγίτσα κατά τους ζοφερούς χρόνους της σκλαβιάς αποτελούσε αγροτική περιφέρεια κατοικούμενη από Τούρκους και από τους οποίους έλαβε την ονομασία του Γκιούσι (χειμαδιό). Υπήρχε εκεί που σήμερα λέγεται «Τουρκομνήματα» και έχουν βρεθεί πολλά ανθρώπινα λείψανα των άλλο φύλων.
Η Γκιούσι κατά το 1927 μετονομάστηκε σε Παναγίτσα και κατά την απογραφή της 14ης Μαρτίου 1971 βρέθηκε με 88 κατοίκους.
Οι πρώτοι κάτοικοι αυτής ήταν Νυμφάσιοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί ως καλλιεργητές των κτημάτων κυρίως του μοναστηριού Κερνίτσας. Το μοναστήρι στην περιοχή αυτή σύμφωνα με το κτηματολόγιο αυτού είχε εκεί 1652 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης τα οποία άλλα προήλθαν από αγορές το 1800 που είχε κάνει κι άλλα από δωρεές ευλαβών προσκυνητών.
Οι καλλιεργητές Νυμφάσιοι (Γρανιτσιώτες) ονομάζονται σέμπροι ή κολλήγοι από τη Μονή και καλλιεργούσαν σε διάφορες τοποθεσίες όπως αναφέρθηκε προηγουμένως. Η συγκομιδή ήταν πλούσια έφτανε τότε περί τις 20.000 οκάδες σιτηρά. Οι καλλιεργητές αυτοί μένανε σε πρόχειρα παραπήγματα (καλύβες) κατ’ αρχήν και με το χρόνο σιγά σιγά εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και αποτέλεσαν τους πρώτους μόνιμους κάτοικους ώστε να δημιουργηθεί έτσι χωριό ως αποικία της Νυμφασίας.
Αλλά πέραν αυτού και σήμερα πολλοί κάτοικοι της Νυμφασίας έχουν ακόμη κτήματα εκεί.